Huber Maksymilian T.
Huber Maksymilian T. – ur. 4.01.1872 w Krościenku, zm. 9.12.1950 w Krakowie; naukowiec, badacz mechaniki teoretycznej, autor teorii plastyczności. Absolwent Wydziału Inżynierii Szkoły Politechnicznej we Lwowie. W 1885 uzyskał tytuł inżyniera. Zatrudniony jako asystent w katedrze Budowy Dróg i Tuneli. Odbył studia uzupełniające w Berlinie i Kazaniu. W l. 1899-1906 wykładał mechanikę techniczną i budowniczą w Wyższej Szkole Przemysłowej w Krakowie. W 1903 opracował tzw. hipotezę wytężeniową. W 1904 uzyskał stopień na podstawie rozprawy „Przyczynek do teorii stykania się ciał sprężystych”. Huber rozwinął w niej teorie sformułowane przez Heinricha Hertza i rozwiązał problem tzw. bezwzględnej miary twardości. Opublikował też pracę „Właściwa praca odkształcenia jako miara wytężenia materiału”, wykazując w niej tzw. warunek plastyczności stanowiący podstawę klasycznej teorii plastyczności. W 1908 mianowany profesorem mechaniki technicznej we Lwowskiej Szkole Politechnicznej. Od 1911 kierownik Mechanicznej Stacji Doświadczalnej. Po wybuchu I wojny światowej służył w wojsku austriackim. Brał udział w obronie twierdzy Przemyśl i dostał się do niewoli rosyjskiej. Zesłany do Kazania, gdzie wykładał fizykę w polskim gimnazjum. W 1918 wrócił do Polski. W 1921 został rektorem Politechniki Lwowskiej. Współtwórca Akademii Nauk Technicznych w Warszawie. W 1928 przeniósł się do Warszawy, gdzie pracował jako kierownik Katedry Mechaniki Politechniki Warszawskiej. W l. 1932-1939 kierownik prac badawczych Departamentu Aeronautyki Ministerstwa Spraw Wojskowych. Podczas okupacji wykładał na tajnych kompletach w Wyższej Szkole Technicznej. Po 1945 zamieszkał w Gdańsku i został współorganizatorem Politechniki Gdańskiej. W 1949 objął Katedrę Wyższych Zagadnień Mechaniki na Akademii Górniczo-Hutniczej w Krakowie. Huber prowadził pionierskie badania z dziedziny teorii płyt, teorii współdziałania płyty z żebrem przy zginaniu, teorii płyt ortotropowych, (wykazujących różną sztywność na zginanie w dwóch głównych, wzajemnie prostopadłych kierunkach), teorii stropów grzybkowych, koncepcji wytrzymałościowych dla metali oraz statyczności układów sprężystych i układów obciążonych poza granicę sprężystości. Autor ponad 300 publikacji naukowych. Najważniejsze prace: „Teoria sprężystości” (1950), „Mechanika ogólna” (1948), „Stereomechanika techniczna” (1948).
Źródła: Z.S. Olesiak, Z.W. Engel, Maksymilian Tytus Huber: biografia i reprinty dział naukowych, Radom 2010; B. Hajduk, Huber Maksymilian Tytus [w:] Słownik biograficzny Pomorza Nadwislańskiego, red. S. Gierszowski, t. II, Gdańsk 1994; W. Olszak, Huber Maksymilian Tytus [w:] Polski Słownik Biograficzny, t. X, Wrocław 1962; Z. Klębowski, Wspomnienia pośmiertne: Maksymilian Tytus Huber (1872-1950), „Rocznik Towarzystwa Naukowego Warszawskiego” nr 44 (1951); Huber Maksymilian Tytus, https://encyklopedia.pwn.pl/haslo/Huber-Maksymilian-Tytus;3913058.html (dostęp 4.06.2019); Maksymilian Tytus Huber, https://historia.agh.edu.pl/wiki/Maksymilian_Tytus_Huber (dostęp 4.06.2019); Prof. Maksymilian Huber, https://pg.edu.pl/o-uczelni/uczelnia/historia/doktorzy-honoris-causa/maksymilian-huber (dostęp 4.06.2019).
